Και

και φαντάσου να ξυπνάς το πρωί και να σκέφτεσαι και μετά να μην σκέφτεσαι και αρχίζεις τα καθημερινά και μηχανικά και σκέφτεσαι και λίγο τη θάλασσα και λίγο μια μυρωδιά ενός άλλου σπιτιού σε περασμένες μέρες και μετά τα ξεχνάς και πίνεις τον καφέ και καπνίζεις παρόλο που δε θες στ'αλήθεια και βγαίνεις έξω και σκέφτεσαι ποιός θα μπορούσε να πιει και άλλον καφέ μαζί σου και να κάπνιζε μαζί σου το θυμό τη χαρά ή τη λύπη σου και μετά να σκέφτεστε και τι να κάνατε μετά και μήπως να τρώγατε και μαζί και τι άλλο και μήπως στην τελική να βαριόσαστε και μαζί και έτσι να γίνει και να σκοτώνετε τις στιγμές που κατρακυλούν πάνω σας γύρω σας και μέσα σας όπως περνά η μέρα με ενα βαριεστημένο χτύπημα και μετά να μην έχει άλλο μετά και συ να σκέφτεσαι ενα τρένο και ο άλλος οτιδήποτε και έτσι να συνεχίζετε να καπνίζετε μαζί και κάποια στιγμή κάτι αόρατο θα χτυπήσει σε ενα τοίχο και μετά θα έρθει το βράδυ και θα φύγει και αυτό και να έρχεται πιο σκοτεινή η νύχτα και ο αέρας κι αυτός και πιο πολύ το χάραμα και συ να μην θες τίποτα άλλο απο μια μαύρη λιμνούλα σε ενα δάσος να μπεις μέσα της και να κουλουριαστείς στο μαύρο και λασπερό βυθό της και να περιμένεις την ανάσα σου να εκραγεί προς την επιφάνεια



Και μετά,να ξυπνήσεις και όλα να είναι μπλε,διάφανα,με φυσαλίδες