πώσελένεπιτέλουσ

κουφονήσια,δυόμιση εβδομάδες πριν

κοιτώντας την κέρο απέναντι,μετρώντας νευρικά τινάγματα από τον ήχο μιας ρακετομαχίας-εγώ.
αργότερα,στην ταβέρνα,με ρωτά για τα καράβια-δεν ήξερα.είπα νευρικό αστείο.γέλασε-αυτός.


τελευταία νύχτα στο νησί,στην ταβέρνα,ήξερα:του είπα να πάρει το Χ,δεν με κατάλαβε επειδή χαμογέλασε,πήρε το Ψ.λάθος.κόστιζαν το ίδιο αλλά λιγότερη μπίρα το Ψ.στο δρόμο μιλήσαμε 2λεπτά για τα πάντα και για τίποτα,με τράβηξαν οι άλλοι "μου"
τον συμπάθησα
πιο πολύ

ξημέρωμα άλλης μέρας-της τελευταίας:πρότεινε να περπατήσουμε μέχρι το λιμάνι,δεν μπορούσα ,έπρεπε να φύγω με την καρότσα,δεν προλάβαινα
τους ειδαμε στο πλοίο:χαμόγελο,ματιά,πάλι όχι χρόνος,ο φίλος του πεινούσε,νυστάζαμε,εκείνοι ακόμα χαμογελούσαν
στην έξοδο πέφτει πάνω μου: "φίλε μου,να περάσεις όπως ζητάς καλύτερα" -δεν πρόλαβα να δώσω όνομα σε όλα αυτά τα χαμόγελα



(μια φωτογραφία τραβήχτηκε τυχαία στην πισίνα,είσαι μέσα,χαμογελάω εγώ γι'αυτό)