να θυμάμαι ξέχασα...

/Μαύρο χιόνι χιόνισε
και πείνασαν οι πόνοι
βγες καρδιά κανόνισε
να χτυπηθούμε μόνοι/

απόσπασμα από το δίσκο "παραδέχτηκα" της άλκηστις πρωτοψάλτη-λίνας νικολακοπούλου-goran bregovic

so fucking what?

παλιό τετράδιο-αφιέρωση:
/είναι σαν τη θάλασσα που την έχουν κάνει και σύμβολο
χτυπιέται που είναι κλεισμένη στις κοίτες της
και δε μπορεί να τις ξεπεράσει
γιατί αν τις ξεπεράσει
θα πλημμυρίσει τον κόσμο και θα χαθεί
χτυπιέται και ύστερα αποκάμει
κι εμείς νομίζουμε ότι αυτό είναι γαλήνη,
ενώ είναι η πιο βαθιά απελπισία,
γιατί μόνο μέσα στο σχήμα που τις δίνουν οι κοίτες της
μπορεί να υπάρχει

πράγμα που είναι επίσης σκλαβιά/


(βιαστική αναπνοή που κόβει στα δυο,μες στους βροχερούς δρόμους κάθε πόλης
σκοτώνω ματιές,λόγια,αγγίγματα και μετά πιο άδειος και στεγνός
σα λάθος κέρασμα σε επισκέπτη,άβολο τίναγμα και υγρή λύπη που θεριεύει και σιωπηλά αποσυντίθεται μέσα στα μωβ σπλάχνα
πέφτει ένας αχινός από μέσα τους και καρφώνεται κάτω
πέφτει και ένα μωβ σύννεφο

ώσπου το ρυάκι φτάνει στη θάλασσα και με αδειάζει)


τελεία.